Elke stad kent ze wel, van die verloren en schijnbaar vergeten plekken in de stad; plekken in de stad  waaruit  de energie van een stad verdwenen is.

Vaak zijn het ook fysiek lege plekken, soms zijn het gebouwen die leegstaan.

Deze lege gebouwen kunnen zelfs het beeld geven als ware het leeg consumptieafval, dat schijnbaar achteloos is achtergelaten nadat ze hun functie hebben verloren en nutteloos zijn geworden.

 

Een stedelijk weefsel is voortdurend in beweging en aan verandering onderhevig; wat eens nieuw en modern was staat er een paar decennia later afgedankt bij, wachtend op een levensreddende injectie (hergebruik) of op de zwaartekracht van de sloperskogel om plaats te maken voor een nieuwe impuls. In de tegenwoordige tijd nog onbekend wat dat zal worden, maar waarvan al wel vast staat dat het in de toekomst van voorbijgaande aard zal blijken en door nieuwe ontwikkelingen en inzichten ingehaald zal worden.

 

Deze golf van beweging gaat doorgaans onafgebroken door. Het is de levende geschiedenis van een stad. Het geeft de stad haar kleur.

Soms dooft deze golf echter uit, als bijvoorbeeld een nieuwe impuls uitblijft of uitgesteld wordt.

Vaak ontstaat er dan een litteken  in het stadsbeeld en de stedelijke dynamiek stokt.

 

De vraag die opkomt is:

 is deze tijd tussen ‘versleten’ en ‘nieuw’ een ‘waardeloze’ tijd?

Apeldoorn ken meerdere van deze levenloze plekken; één daarvan is de hoek van de Kerklaan en de Paslaan in het hart van de stad.

Dit project is een voorbeeld van toegevoegde waarde aan de stad in deze ‘tussentijd’.